Symbole szkoły

 

JANUSZ KORCZAK – właściwe nazwisko Henryk Goldszmit, urodzony 22 lipca 1878 lub 1879 roku w Warszawie, zginął 5 lub 6 sierpnia 1942 roku w Treblince. Pedagog, lekarz, powieściopisarz, publicysta, działacz społeczny. Po sześcioletnich studiach medycznych na Uniwersytecie Warszawskim otrzymał dyplom lekarza 
i rozpoczął pracę w Szpitalu Dziecięcym w Warszawie. Jednak jego wielostronne uzdolnienia i zainteresowania już wtedy ogniskowały się wokół pracy z dziećmi. Praktykę zdobywał jako wychowawca dzieci i młodzieży pracując na koloniach 
i obozach, co zaowocowało dwiema książkami dla dzieci oraz było podstawą jego późniejszej pracy pedagogicznej. W czasie pobytu w Londynie w 1910 roku, odwiedzając tamtejsze szkoły, domy opieki i zakłady zajmujące się edukacją najmłodszych, postanowił  poświęcić się całkowicie pracy z najmłodszymi. W 1911 roku objął stanowisko kierownika Domu Sierot, a później również Naszego Domu – sierocińca dla polskich dzieci. Jednocześnie zajmował się pisaniem książek dla dzieci, redagowaniem gazet oraz publikowaniem, m.in. w „Kurierze Warszawskim”.
Dlaczego właśnie Janusz Korczak został patronem naszej szkoły?
    Ponieważ ten wybitny lekarz, pisarz i przede wszystkim pedagog, nadal pozostaje wzorem człowieka, który potrafił kochać dziecko miłością pełną szacunku 
i zrozumienia. Ponieważ uważał, że – niezależnie od rasy czy narodowości - każde zasługuje na szczęśliwe dzieciństwo i harmonijny rozwój. Za jeden ze swoich celów uważał dbałość o to, by każde dziecko było traktowane jak pełnowartościowy człowiek, niezależnie od etapu życia, na jakim się znajdowało. I by każde miało szansę na godny byt. 
    To, co pozostawił po sobie przyszłym pokoleniom pedagogów, nie przestaje być źródłem inspiracji. W swoich licznych utworach o dziecku i dla dziecka 
w odkrywczy sposób przedstawiał skomplikowany świat dziecięcych odczuć i potrzeb. W swojej pracy zawodowej wdrażał własny system pedagogiczny, którego podstawą było traktowanie dziecka jako pełnoprawnego partnera, z jego prawem do szacunku 
i miłości. Każde dziecko traktował poważnie i  indywidualnie, jednocześnie dając mu możliwość pracy nad sobą. 
    Wychowawca miał być według niego przewodnikiem, organizatorem, źródłem inspiracji i wzorem do naśladowania.
    Był określany jako Przyjaciel Dzieci, Genialny Wychowawca, Ojciec Cudzych Dzieci. Ponieważ najbardziej ze wszystkich ukochał właśnie dzieci. Leczył je, kochał, wychowywał i szanował. 
    Zginął tak jak żył: w pełni wierny dzieciom. Jego decyzja o wspólnej śmierci 
z wychowankami, teraz postrzegana jako heroiczna, była naturalną konsekwencją życia w pełni im oddanego. Uczył ich, wychowywał, był z nimi i nie opuścił także 
w najtragiczniejszych chwilach. 
    Janusz Korczak był postacią nietuzinkową. Jako człowiek żyjący w zgodzie ze swoimi ideałami i dający pozytywne świadectwo może być autorytetem nie tylko dla nauczycieli, ale i dla dzieci. Dzieci, które w naszej szkole są wychowywane na ludzi światłych. Janusz Korczak może być dla nich wzorem do naśladowania. Zwłaszcza 
w związku z tym, co sam powiedział o sobie: „Jestem nie po to, by mnie kochano                      i podziwiano, ale po to, bym działał i kochał. Nie obowiązkiem otoczenia pomagać mnie, ale ja mam obowiązek troszczenia się o świat, o człowieka.” „Świata nie można zostawić takim, jakim jest.”
Janusz Korczak był człowiekiem, który:
•    Był wielkim przyjacielem dzieci i prekursorem działań na rzecz ich praw
•    Żył po to, by pomagać innym, a całe swoje życie poświęcił walce o dobro dziecka i należne mu prawa, szacunek dla niego i godne warunki do rozwoju
•    Prezentując takie wartości jak: odwaga, poświęcenie, pracowitość, miłość                      i poszanowanie drugiego człowieka, pozostaje przykładem wspaniałego pedagoga i wychowawcy
    Janusz Korczak dla dzieci, rodziców i wychowawców był i jest wzorem godnym naśladowania. Wzorem, który umiał  kochać dziecko i uczył, jak to robić. 
Janusz Korczak pozostawił myśli przesłania:
„Dziecko chce być dobre,
jeżeli nie umie – naucz,
jeżeli nie wie – wytłumacz,
jeżeli nie może – pomóż”.
Hasłem przewodnim całej naszej społeczności szkolnej będą słowa Korczaka: 
„Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat.”